|
سه شنبه 14 آذر یکشنبه سیاه خامنه ای
منصور امان
اگر چه در دو سال اخیر آیت الله خامنه ای به خراشیده شدن اعتبار و اقتدارش
از سوی زیردستان خود تقریبا خو گرفته، با این حال حجم و تمرکُز آنچه که روز
یکشنبه در این زمینه باید تحمل می کرد، بی تردید برای رهبر رنگ باخته باند
ولایت شوکه کننده بوده است.
ابتدا حریفان او در مجلس بودند که ارزش واقعی حُکم حُکومتی اش در تاثیرگذاری بر کشاکشهای در جریان را به "مقام عُظمای ولایت" یادآور می شدند. آقای علی مُطهری، یکی ار طراحان کشاندن گُماشته ولی فقیه بر منصب ریاست جمهوری به مجلس، مواردی که آقای خامنه ای با حُکم خود مانع طرح آنها گردیده بود را در 9 بند از تریبون این اُرگان جار زد. گرداننده "طرح سووال از رییس جمهور" اما فقط به این اکتفا نکرد و رجز خوانان به اطلاع رساند که "نمایندگان" هر وقت لازم ببینند، دوباره "طرح سوال" را روی میز می گذارند و فراتر از آن، پادوی نافرمان "رهبر" را استیضاح می کنند. این در حالی است که آقای خامنه ای همه ی هیبت خود را در دو مرحله با انگ "خیانت" و "خواست دُشمن" در بازار جدالهای درونی باند حاکم حراج کرده است. در همین روز، سُخنگوی فراکسیون نظامی – امنیتی دولت پایان آتش بس چندروزه ای را که پس از صُدور حُکم حُکومتی آیت الله خامنه ای به نفع او برقرار شده بود، اعلام کرد. آقای احمدی نژاد به بهانه مُخالفت با "طرح اصلاح قانون انتخابات ریاست جمهوری"، قصد فراکسیون خود را برای ورود همه جانبه به میدان جدال بر سر کُرسی ریاست جمهوری آشکار کرد. او همزمان با هدف تشریح نُقاط تمایز گرایش اش از حریفان، یک خُردک - برنامه انتخاباتی نیز ارایه کرد که هم تیتر و هم مُحتوای آن را آقای رحیم مشایی تشکیل می داد؛ یکی از پُر مُناقشه ترین چهره های فراکسیون نظامی – امنیتی دولت که کانون و کانال اصلی حمله به آن به شمار می رود. خانه شاگرد دُکاندار شده ی آقای خامنه ای، نه فقط آقای مشایی را بر یک مسند رسمی مُرتبط با کشورهای خارجی نشاند، بلکه حُکم انتصاب وی را نیز به ریشخند نامه ای به آدرس باند ولایت تبدیل کرد. طنز مُفرح دیگر در این ماجرا آن است که محصول تقلُب "63 درصدی" آقای خامنه ای در سال 88، اینک خود را "تبلوُر مردمُ سالاری" و پدر خوانده اش را فرآورده "انتخاب باواسطه" مُعرفی می کند. آقای خامنه ای نیازی به نگریستن در گوی جادو ندارد تا دریابد که این اقدامات تحریک آمیز، هدفی جُز مُبارزه جویی را در برابر خود نگذاشته است. مفهوم دیگر یافته ی مزبور این است که او باید رویای اش برای انتقال آرام قُدرت از این جیب پاره به آن جیب وصله دار را فراموش کند. بُحران سیاسی با تمام نیرو سر در پی او نهاده و آنچه که روز یکشنبه شنید، صدای گامهای آن است که از او سبقت می گیرد. |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر