فراسوی خبر... آدینه 13 اردیبهشت
گسترش اعتراض به دستمزد ناعادلانه و واکنش
حکومت
زینت میر هاشمی
چهارشنبه 11 اردیبهشت (اول مه) روز همبستگی جهانی کارگران، در فضای
امنیتی و زیر چکمه های استبداد برگزار شد. برگزاری جشن در جمعهای
کوچک، تجمع اعتراضی در برابر مجلس ارتجاع، مراسم کارگران شرکت واحد
اتوبوسرانی تهران و حومه و تجمع و تظاهرات در چند شهر از جمله حرکتهای
اعتراضی در این روز بود.
راهپیمایی کارگران و زنان و مردان آزادیخواه در سنندج با شعارهایی
مانند «دستمزدهای ناچیز، دولت سرمایه دار خجالت، خجالت» توسط نیروهای
سرکوبگر مورد یورش قرار گرفت و تعدادی از مردم دستگیر شدند. رژیم تعداد
دستگیرشدگان را 16 تن اعلام کرد.
هماهنگ
کنندگان طومار اعتراضی 30 هزار امضا، در روز کارگر در اعتراض به حداقل
مزد در برابر مجلس دست به تجمع زدند.
بر
اساس گزارشهای منتشر شده، محور شعارهای اعتراضی در حرکتهای اعتراضی اول
ماه مه، اعتراض به حداقل مزد تصویب شده در شورای عالی کار بود. حداقل
مزد 487 هزار تومانی مصوب شورای عالی کار، برابر با یک سوم خط فقر،
همچنان مورد اعتراض است.
برخی
از پایوران رژیم پیشنهادهایی برای بررسی مجدد حداقل دستمزد و افزایش آن
بر اساس نرخ تورم مطرح کرده اند که از یک سو فاصله حداقل دستمزد با خط
فقر را کم نمی کند و از سویی دیگر امنیت معاش کارگران را تامین نمی
کند.
احمدی
نژاد روز 9 اردیبهشت، در سخن پراکنی خود وعده «به روز کردن حق مسکن، حق
خواربار و حق تاهل کارگران» را داد. در حالی که حق مسکن سالهاست که فقط
10 هزار تومان است. بنا به گفته کارگران اگر این مبلغ حتا به 50 هزار
تومان هم افزایش یابد، مشکل اجاره خانه کارگران را حل نمی کند.
به
دنبال حرف پاسدار احمدی نژاد، قرار است شورای عالی کار در یک جلسه ویژه
به این موضوع رسیدگی کند.
از
سویی دیگر، رئیس هیات مدیره کارفرمایان مخالفت خود با افزایش احتمالی
دستمزد سال 92 را اعلام کرد. وی پیشنهاد «سبد ویژه معیشتی و سبد کالا
برای کارگران و مشمولان قانون کار» از طرف تامین اجتماعی را مطرح کرده
است. رئیس هیات مدیره کارفرمایان خواستار سازش نمایندگان کارگران و
کارفرمایان در برابر اعتراض کارگران شده است. در همین راستا وی پیشنهاد
«شوراهای سازش بین کارگر و کارفرما» را ارائه داده است.
ماهیت
و دست یافت تصمیمات شورای عالی کار، با وجود قوانین ضد کارگری، به
زندان کشانیدن فعالان کارگری و نبود حق اعتراض و اعتصاب، طرح سازش
نتیجه ای جز تشدید استثمار، منفعل شدن کارگران و کسب سود بیشتر برای
سرمایه داران ندارد. منافع طبقاتی کارگران و مزدبگیران با حکومت سرمایه
و سرمایه داران در ستیز است. بر همین منظر، تنها راه برای رسیدن به
خواسته های عادلانه و برحق کارگران و زحمتکشان به چالش کشاندن سیاستها
و عملکردهای ضد کارگری رژیم حاکم است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر