|
چهارشنبه 29 خرداد وقتی شاه می بخشد و شیخ علی خان نمی بخشد
منصور امان
صحنه سیاست در جمهوری اسلامی در کنار مساله تغییر در دستگاه اجرایی، شاهد
تلاش سراسری باند حاکم برای توجیه شکست سنگین خود در نمایش انتخابات ریاست
جمهوری است. گوناگونی و پُرشماری دلایل و استدلالهایی که آنها در این زمینه
ارایه می کنند، بیش از هر چیز نشانگر آن است که آقای خامنه ای و شُرکا زیر
ضربه وارده، حتی قادر به تدارُک یک عقب نشینی سازمان یافته نیز نیستند.
بخشی از اینان عملکرد آقای احمدی نژاد، گُماشته ولی فقیه بر منصب ریاست جمهوری را علت شکست باند حاکم می دانند و فراکسیون وی نیز در پاسُخ، عدم حمایت از خود و به صحنه آوردن آقای جلیلی که او را "کاریکاتور احمدی نژاد" می نامند را دلیل می آورد. دسته ای دیگر، انگُشت اتهام را به سوی شکاف فراکسیونهای باند حاکم و "وزن کشی" آنها گرفته و عده ای نیز می گویند، مسوول شکست، سیاست ریاکارانه در برابر فراکسیون نظامی – امنیتی دولت بوده است. به این فهرست هنوز می توان می افزود. نُقطه عزیمت مشترک همه این استدلالها پذیرش شکست و اعتراف ضمنی به تحمیل آن به باند حاکم است. آنها همچنین یکصدا کوشش می کنند مضمون سیاسی شکست خود را که در حقیقت از اسقاط تدبیرهای استراتژیک شان چه در پهنه جنگ درونی و سیاست یکدست سازی و چه در قلمرو سیاست خارجی و پرونده هسته ای خبر می دهد، کوچک نشان داده و از گُسترش بحث به این حوزه جلوگیری کنند. جالب آن است که بهترین کُمک برای خارج شدن باند حاکم از تنگنا و تجدید نفس نه از سوی اعضا و وابستگان آن، بلکه از جانب مُنتقدان "خودی" و اهلی شده اش عرضه می شود. برای مثال، آقای ابراهیم یزدی، دبیرکُل "نهضت آزادی"، توضیح داده که نتیجه انتخابات، خواست آگاهانه "مقام مُحترم رهبری" بوده است و پس از کُرنش بُلند بالا در برابر این "تصمیم راهبُردی"، ابراز اُمیدواری کرده است که "ادامه پیدا کند". در همین طبقه بندی، ارزیابی آقای اردشیر ارجُمند، سُخنگوی "شورای هماهنگی راه سبز امید" قرار می گیرد. او نیز شکست خُردکننده باند حاکم را تصمیم مُستقل "آقای خامنه ای" و "گام" وی می داند و با ابراز تفاهُم پیشاپیش با حُجت الاسلام روحانی در پایان ندادن به حبس خانگی خانُم رهنورد و آقایان موسوی و کروبی به این دلیل که آزادی آنها می تواند "موجب التهاب در کار ایشان شود"، توقُع دارد که رهبر باند ولایت گامهای بعدی را هم در شکل "شکستن حصر" به زمین بگذارد. اگرچه آنها روشن نکرده اند که در برابر سرویس ارایه شده به رقیبانشان چه وعده ای به خود داده اند، اما در هر حال چنین می نماید که این دسته از مُنتقدان "خودی"، در شناسایی مصلحت "رهبر" و باند او به "بصیرتی" درخشان تر از خود آنها رسیده باشند، بدان شدت و اشتیاق که آنچه شاه علی در توصیف وضعیتش روا داشته را نیز این بندگان روا نمی دارند. |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر